श्रीजना

हांस्दा हांस्दै रुनु पर्ने रुंदा रुदै हांस्नु पर्ने
जहां जान्छु ठक्कर खान्छु यसरी नि वांच्न् पर्ने।
नवोलेनी सुख छैन वोले पनि सुख छैन
कहां गएर चित्त वुझाउ जाने ठांउ कतै छैन।
कल्पनाको सागर वाट माथी माथी उठी
यथार्थको धरातल मा उभिएकै जाती।
झिनो आशा लिएर वांच्नु पर्ने यो दुनियामा
मनका पिर लुकाएर हांस्नु पर्ने यो दुनियामा।
जीवन एउटा जन्झिर हो भन्ने जान्दा जान्दै
त्यसैमा फसे म त दु:ख पिडा भोग्दै।
यो उजाड जिन्दगी मा साथी खोज्दै हिडे
कसो गरी पाईन्छ भन्दै समस्यामै धेरै भिडे।

अशोक गौतम क्षितिज